Babanın Değeri
Hayatta bazı değerler vardır ki onların anlamını kaybedince daha iyi anlarız. Baba, bu değerlerin başında gelir. İnsan babasını kaybettiğinde, onun hayatındaki yerini ve önemini daha derinden kavrar. Ancak asıl mesele, bu kıymeti hayattayken fark etmek ve onun değerini sağlığında bilmekten geçer.
Bir baba, ailesinin direğidir. Hayatı boyunca evlatları için fedakârlık yapar, gece gündüz demeden onların geleceğini inşa etmeye çalışır. Onun varlığı, güvenin ve huzurun teminatıdır. Ancak çoğu zaman, bu fedakârlıkların farkında olmadan büyürüz. Baba sevgisini, ilgisini ve nasihatlerini, onun hep bizimle olacağına inanarak sıradan bir gerçeklik gibi algılarız. Ta ki bir gün onu kaybedene dek…
Bir babanın kaybı, insanın hayatında derin bir boşluk oluşturur. Bu boşluk, aslında onun ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatan acı bir gerçektir. Ama o zaman geçmişi değiştirmek mümkün değildir. Kaybettiklerimizin ardından duyulan pişmanlıklar, “Keşke daha çok zaman geçirseydim, keşke daha çok teşekkür etseydim” gibi düşüncelerle insanı sarar.
Oysa ki insan, babasına olan sevgisini ve minnettarlığını hayattayken gösterebilse, bu pişmanlıklar yerini huzura bırakır. Türk kültüründe büyüklerin kıymetini bilmek, onlara saygı göstermek çok önemli bir yere sahiptir. Bu kültür, babalarımıza olan sevgimizi ve vefamızı ifade etmemiz için bizi yönlendirir. Bayramlarda ellerini öpmek, bir ihtiyaçlarını gördüğümüzde koşulsuz yardım etmek ya da sadece bir “Seni seviyorum” demek bile onların gönlünü kazanmak için yeterlidir.
Babalarımız bizim en büyük hazinemizdir. Onların kıymetini anlamak için kaybetmeyi beklemek yerine, sağlığında değer vermek, sevgimizi hissettirmek ve onlara layık bir evlat olmak en doğru yoldur. Unutmayalım ki, insan sevdiklerinin kıymetini bilerek yaşadığında, hem kendi hayatına hem de onların hayatına anlam katar.