Çünkü biz bu vatanın bedduasını aldık !

24 Ocak 1980 kararları alındığında çocuktum. Cennet mekan babam “Bu sene çok zor geçecek ama ambarda yiyecek buğdayımız var.” demişti.

5 Nisan 1994’te patlak veren Çiller krizinde rahmetli babam “Çıkacağız, zor ama imkansız değil. Şükür ambarımızda yiyecek azığımız var.” demişti.

2001 yılında Ecevit-Sezer krizinde (hani meşhur anayasa kitapçığı havalarda uçuşurken) babam ağır hastaydı. Yine de umudunu kaybetmemiş; “Yiyecek ekmeğimiz var.

Biraz sıkılırız ama yine de atlatırız.” demişti. Rahmetliyi 2002’de 1 Kasım sabahında yolcu ettik ulu göçe.

Ölmeden vasiyet etmişti; “Ata topraklarını ekin, dikin, boş bırakmayın.

Ahuzarını almayın topraklarımızın.

Onlar benim dedelerimi aç bırakmadı, beni aç bırakmadı.

Ben sizleri bu topraklardan kalkan mahsullerle besledim, büyüttüm.

Benim atalarımı, dedelerimi, anamı, babamı, kardeşlerimi ve beni besleyen bu topraklar sizleri de aç bırakmaz. Topraklarımıza sahip çıkın.”

Bugün yine bir daralma, yoksunluk çağına denk geldik.

Bu öncekilerden daha şiddetli, daha ağır.

Çünkü ambarlarımızda ata topraklarından kaldırdığımız buğdayımız, arpamız, nohutumuz, mercimeğimiz yok artık. Dışarıdan alır olduk.

Topraklarımız boş kaldı.

Atalarımızın öküzlerle, atlarla, eşeklerle bin bir güçlükle işleyip boş bırakmadığı topraklarımız boş kaldı.

Daha da acısı, üç otuz kuruşa sattık topraklarımızı.

Elbette bu daralma, bu yoksunluk bir şekilde geçecek, bitecek ama öncekiler gibi zor değil, zorun zoru geçecek. Çünkü biz bu vatanın bedduasını aldık !