DEĞERLER BİR BİR YOK OLURKEN

 

Bugün biraz derin dalacağım, çünkü yaram biraz derinlerde. O günlerden bu günlere nasıl geldim, geldik, artık şaşkınlık içindeyim.

     Önce 1978’lere, Üniversite yıllarıma gideyim, ilk dalış oradan olsun.

     Ankara’da okuduğum Üniversite Kampüsü şehir dışında; evden çık doğru durağa otobüse, traleybüse bin, sonra Üniversite servisine bin ve okula git. O saatlerde genellikle de Üniversite arkadaşların olur etrafta. Bir iki derken bir selamlaşılır ve herkes birbirinin ne oluğunu anlayınca da muhabbet başlar.

      Bizim sınıfta olup, mahalleden de benden sonra bir kaç durak sonra otobüse binen bir genç ile böyle başlamıştı muhabbetimiz. O Güney Doğulu haşin bir delikanlı, ben Ak Denizden Toroslardan bir yiğit, ikimiz de farklı farklı sol grupların içinde savrulup gidiyoruz.

      Güz, kış derken artık kampüse bahar gelmeye başladı, sınıflarda, koridorlarda herkesin birbiri ile muhabbeti yerinde, tabi karşı gruplar ile köşe kapmacalar da sürüyor.

      Biz Türk solu olarak herkese “Baba” vaziyetteyiz, “ezen ulusun gençleri” olarak hoş görü ve korumacılığımızın, hele bu bir de “ezilmiş Kürt solu” ise, hoş görümüzün sınırı yok.

      Bir gün ders arası tenefüsteyiz, koridorda bir çok arkadaşlar ile toplaştık sohbet ediyoruz, derken laf nereden oraya geldi bilmiyorum ama bizim Günay Doğulu Kürt arkadaşımız, Türklere galiz bir küfür salladı. Hepimiz sustuk bir ara, orada olanlar ilk bana baktılar ne tepki vereceğim diye, benden de bir ses çıkmadı, “ezen Milletin delikanlısı” olarak ama içimde içimi yiyor.

      Derken ders bitti, dosdoğru o küfürü eden arkadaşıma gittim, sen geçen tenefüste kime küfrettin, dedim. Niyetimi anladı güldü falan ama benim kafanın tası atık.

    Bir daha hoş görümüze sığınıp böyle laflar edersen, sen bilirsin, külahları değişiriz, deyip konuyu kapattık ama o noktaya nasıl gelindi, nasıl bir hoşgörü idi, hep içim de bir uhte kaldı; biz nasıl bir hoş görü gösteriyoruz ki de, bir ulusa küfür edilecek noktasına kadar geliniyor!..

     Toplumda her bölgenin bir algısı vardır, Güney Doğu insanı merttir, namusuna düşkündür, kan davalarının çoğu da hep yüzdendir, diye.

     Biz Torosların evlatları bir hoş görülü ama damarımıza da basılınca, yiğitliğimizi sergilemekten de çekinmeyiz. 

     Bir adım daha atıp bu günlere gelelim.

     Eskiden nerelisin dedikleri zaman, oralarda doğmuş ve büyümüş olman gerekirdi. Şimdi, kim kime dum duma, paranın nereden nasıl geldiğinin bir önemi yok, bastır paraları istediğin yerden, istediğini al ve al sana “oralı”!..

    Neyse, gelelim yine bu güne.

    Yaz aylarından bu yana televizyonlarda küçük bir kız çocuğunun öldürülmesi gündem de, haber kanalları, magazin programları her yerde, uzmanlar, aklı erenler, ermeyenler ağzı olan konuştu, olmayan da.

    Dün da Cumartesi olmasına karşın dava en azından yerel mahkeme nezdinde sonuçlandı.

    Kızın Annesi, Ağabeyi ve Amcası ağırlaştırılmış müebbet hapis alırken, cesedi mezarlığa değil de, dereye gömmeye götüren gariban köylü de beş yıldan az bir ceza aldı.

    Peki aile neden suçlandı ve şimdi neden ceza evinde. Belli değil (!?).

    Bilinen tek şey kız çocuğunun öldürülmesine iştirak etmek ama kimin öldürdüğü belirsiz!..

    Peki, ortalıkta ister dedi kodu olsun, ister gerçek kız çocuğunun neden öldürüldüğü, sorusunun yanıtını sağır sultan bile duydu, anladı ama aile duymadım, görmedim, bilmiyorum ile üç maymunu oynuyor. Suçu da bir şekilde cesedi taşıyan garibana yıkma derdindeler ama mahkeme heyeti bunu yemedi.

     Olayın şeklini, yasal süreçlerini es geçiyorum, beni ilgilendiren şey ise, biraz taşra delikanlısı olarak gelenek ve görenekler.

     Bize küçük yaştan itibaren öğretilen şey ar, namus ve haysiyet. Nineler ayrı bir ders verir, anne baba ayrı ders verir, sülalenin büyükleri lafı dolandırarak da olsa bir şeyler ima ederler ve öğrenilir ki, sülalenin, yakınlarının, konun komşunun malına, canına ve namusuna kötü gözle bakılmaz, üstelik de korunur.

    Üniversite yıllarında bir akrabam ile kalırdık kiralık dairemizde, evin de iki anahtarı vardı birisi bende, diğeri Mustafa’da.

    Gel gör ki, okulların açılış günleri, bayramlar, tatil dönüşleri bizim evin kapısı omuz vurularak açılırdı.

    Tanısak da, tanımasak da okuldan, bizi bilen arkadaşlar memleketlerinden bindikleri otobüsler bir şekilde geç gelince, ki genellikle de geç gelirlerdi, soluğu garajdan bindikleri ilk otobüs ile bizim evde alırlar ve bir omuz darbesi ile açılan kapıdan girip, boş buldukları yere yatarlardı.

    Öyle zamanlar olurdu ki, kapısı açık yatılan odalarımızdaki yatağın ucuna sıkışmış bir kız arkadaşlarımızın büzülerek uyuduğunu, uyandığımız zaman görür, anlardık.

    Bırakın onlara başka bir gözle bakmayı, aklımıza bile gelmezdi, onlar bizim arkadaşlarımız, yoldaşlarımız idi, o kadar.

    Böyle bir terbiye ve eğitimle büyümüş bir kişi olarak, yaşanan bu cinayet ve herkesin anladığı ama ailenin herkesi “salak yerine koyduğu”; yörenin gelenek ve göreneklerini de çok iyi bilen birisi olarak, şaşkınlığımı umarım herkes anlar.

      Sorun bu da değil, asıl sorun, bu toplum nereye gidiyor, bu çürümenin sonu ne olacak. Gencecik yaşımıza rağmen, ninelerimize emanet edilen mahalle çocuklarını bir kucağımıza, sırtımıza alıp avuturken, sadece onların mutlu olmaları için çabalarken, ne olmuş da, bir çocuğu uygun olmayan bir şeyi gördüğü için boğazlıyacak duruma geldik. 

     Hani ailelerin, soyun sopun namusu, şerefi olurdu!..

     Hani kan davaları, gözler kırpılmadan bu yüzden de olurdu.

     Bir yandan çocuğumuzu taciz etti ve katletti diyeceksiniz birine, diğer yandan da, saatlerce birlikte muhabbet edeceksiniz.

     Ben hala eski günlerdeyim, ne olur getirmeyin bu güne!..