SİZİ KORUYAMADIK #NARİN ÇOCUKLAR…
Jeolojik yapısı gereği bazı topraklarda depremlere sıkça rastlanır. Türkiye’ de deprem kuşağında yer alıyor. 1999′ daki büyük Marmara depremini hatırlıyalım bir. 6 Şubat 2023′ de meydana gelen Maraş merkezli depremdeyse, neredeyse yer yarıldı.
Elli binden fazla insanımız can verdi. Bir o kadar da yaralılar vardı. Çok ağır travmalar geçirdik ulusça.
Hala kulaklarımda çınlar. Marmara depreminde göçüklerin altında kalan bir yaralı çığlık atıyordu:
“Sesimi duyan var mı?”
Bütün dünya duydu o çaresiz sesi. Doğal yıkımlar öldürüyor, yaralıyor, acıtıyor insanı da, doğal yıkımlarının yaralarını; el ele sarıyoruz bir şekilde. Peki ya toplumsal kültürel felaketlerin yaralarını nasıl saracağız? Adını bile işitirken ürperdiğimiz çocuk tecavüzcülerini neden sıkça duyar olduk.
Burası neresi? Biz nereliyiz?
Parmak kadar çocuklara tecavüz eden caniler bu topraklarda mı doğdu? Onlar içimizden birisi mi? Hangi ekmeği yiyip, hangi suyu içti bu gürühlar? Ve onlar amca, onlar dayı, onlar yakın akraba, onlar komşu…
Tanrım, bunlar hangi gezegenin yaratığı?
Daha da acısı var. Ve onlar baba.
Daha doğrusu, onlar baba mı?
Babalar; çocukların rol modeli, efsanesi, masal kahramanı değil miydi? Babaaa! Babaaa! diye çığlık atan bir çocuk ve canavarlaşan baba, babalar…
Baba kimdi? Baba sığınaktı. Baba limandı. Baba masaldı. Baba efsaneydi. Baba kahramandı. Baba dağdı. Baba güvendi. Baba yürekti, baba candı, baba kandı kan.
Bu babalar nasıl bir caniye dönüşebildi? Onlar bu dünyalı mı? Hangi coğrafyanın? Hangi iklimin? Hangi kültürün? Hangi antropolojinin? Hangi sosyolojinin? Hangi psikolojinin? Dahası hangi inancın mensubu bu cellatlar?
Onlar, yaşayan ceset olmalı. Ne oldu bu topraklara? Bu toprakları; hangi kültür, hangi düzen bu duruma getirdi? Diyanete ayrılan milyarlarca bütçenin yarısını; eğitime, kültüre, sağlığa, sosyal hizmetlere ayırsanız ne olurdu?
Ne olurdu biliyor musunuz? Cehalet bataklığı kurutulabilirdi. Hastalıklı insanımsılar, insanlaştırılabilirdi.
En büyük toplumsal yaralardan birisi de cemaatler.
Cemaatler ulusu parçalıyor.
Cemaat yurtları çocukların belleğini tahrip ediyor.
Cemaat ve tarikatlar kapalı toplumsal yapılar. Denetimsiz. Kimsenin denetlemeye de niyeti yok gibi. Cemaatler ne işe yarar bu çağda?
Cemaatler çocukları mankurtlaştıran çağ dışı oluşumlar.
Cemaat ve tarikatlar, Türk ulusunun ayağındaki prangalar. Kıralım bu küflü prangaları.
Bu coğrafyanın toplu bir rehabilitasyona, esenlendirmeye ihtiyacı var.
Çocuklar!
Kayıp çocuklar!
Katledilen çocuklar!
Göz göre göre yitirdiğimiz güzel çocuklar!
Tecavüz edilip öldürülen çocuklar!
Size nasıl kıydılar?
Kim olursa olsun, çoçuklara kıyanların yeri cehennemin dibi, kızıl tamu olmalı.
Çocuklara yapılan tecavüzler, aynı zamanda da babacan babaların vicdanına yapılıyor.
Tecavüzle öldürülen çocuklar ve öldürülen babalık duygusu. Bu ne ağır bir işkence!
Cani güruhlarla aynı türden olmak ne acı!
Yok yok, böyle bir şey asla olamaz. Bu türler, evrimini tamamlayamamış ara bir tür olmalı.
Öldürdünüz! Öldürüldük! Çocuklarla birlikte biz de öldük! Nerdesin ey vicdan!
Vicdan diye bir ders olmalı okullarda? Çok şey istemiyoruz. Nefes almak istiyoruz sadece. İnsanca yaşamak ve insanlığı yaşatmak istiyoruz.
Ve dahi, her canlının hakkını koruyarak yaşamak. Çok şey mi istiyoruz sanki.
Sevgili çocuklar,
Artık bizim görevimiz ve hatta ödevimiz; ölümüne bile olsa yaşatmak olmalı sizi.
Yaşayan ölü canlar ülkesine döneriz yoksa.
Dipçe :
Devletin resmi rakamlarına göre Türkiye’de her yıl 16.000 çocuk kayboluyormuş.
Himmet Cansız
Antropolog