Tarık Tarcan ile Karşılaşmam, Tam 31 Yıl Öncesine Götürdü Beni

 

Yıl 1993. Ankara Üniversitesi, Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nde öğrenciyim.

Yükseköğrenim için dağlardan kente gitmiş, yoksul bir Yörük çocuğuyuz. Köylünün dostu, köylülüğün de düşmanıyız. Bunu da belirtmeliyim.

 

Kent kültürünü öğrenmek, kentle bezenmek ve ona göre yaşamak gerekir, değil mi?

Olması gereken bu.

Biraz zorlansam da tez zamanda kent ilişkilerini çözüp, özel ve güzel Ankara’mla bütünleştim.

Ankara özel; çünkü Mustafa Kemal Atatürk’ümün otağı.

Ankara güzel; çünkü Başkomutan Atam’ın Millî Mücadele’yi yönettiği seymenler diyarı.

Ankara’m, aydınlık Cumhuriyetimin başkenti.

 

Devlet yurdunda kalıyorum.

Odalar kalabalık. Biraz paslandık, açmıyor artık devlet yurdu.

Çok şükür ulu Tanrım, beni tarikat-cemaat yurtlarına mecbur etmedi. Daha insani koşullarda kalacak yer arıyorum. Öğrendim ki Keçiören’in halkçı belediye başkanı Hamza Kırmızı, Anadolu’dan gelen yoksul öğrenciler için: “Bekâra kız veriyoruz da ev vermiyoruz.” diyerek,

“Bekâr Evleri” adıyla konforlu bir yurt yaptırmış.

Odalar iki kişilik.

Dayalı döşeli.

Sıcak su 24 saat.

Otelden güzel.

İçinde kütüphane, tiyatro salonu, kafeterya, ankesörlü telefon (o zaman cep telefonu nerde) var.

İki yıl da Bekâr Evleri’nde kaldım.

Daha sonra belediye başkanı olan rant milliyetçisi, gayrimenkul patronu muhafazakâr Turgut Altınok, o güzelim Bekâr Evleri’ni kapatmış, iyi mi?

Evler için de bir yığın yalan dolan sallamış. Zübük siyaseti böyle bir şey.

Neyse, sadede gelelim.

Bekâr Evleri gecekondu bölgesinde.

Birkaç temel gereksinim için akşam bakkala gittim. Bakkala bir de kız geldi. Kapkara gözlü, yarım ay kaşlı, kirpikleri tığ tığ.

Güzel mi güzel, türül türül tütüyor.

Mübareğin kızı sanki karanfil.

Gülerek bakıp, “Siz Tarık Tarcan mısınız?” demesin mi bana?

Tanrım! Periler yerde de mi olurmuş, dedim içimden. Çok da abartmadan kızı inceden inceye süzüyorum.

Esprili bir dille, “Ben Tarık Tarcan değil, Himmet Can’ım.

Ha Tarık Tarcan, ha Himmet Can.” dedim.

Peri kız, “Ne kadar benziyorsunuz, şaşırdım.” dedi.

Görseniz nasıl havalara girdim!

Pek yakışıklı sayılmasam da bıçkın gibi bir delikanlıyım o zamanlar.

Her zaman esprili, lider ruhlu. Üstelik de iyi bir okurum. Sözcük dağarcığım sağlam. Oldum olası hep özgüvenliyim. Öyle ya, kimden neyim eksik?

Tarık Tarcan varsıl çocuğu, biz yoksul. Burası doğu; demem o ki şark. O kadar fark da olsun.

Sınıfsal farklılık batıya (garp) göre doğuda (şark) daha belirgin çünkü. Yoksa ne varsıllık suç, ne de yoksulluk. Helalinden zenginliğe kim ne diyebilir?

Önemli olan sosyal adalet, yurttaşların eşitliği. Sen ne güzelsin Cumhuriyet! Tebayı yurttaş yaptın.

Cumhuriyet; çobanı pilot, köy çocuğunu Cumhurbaşkanı yapan rejimin adı. Sen ne büyüksün. Sen ne güzel, sen ne özel bir insansın ölümsüz Atatürk!

Sen tüm zamanların güneşisin, Atam Güneşi!

Konuyu çok dalandırıp budaklandırmadan, peri kıza dönelim yine.

 

Peri kız bakkaldan alacağını alıp süzüle süzüle akıp gitti. Arkasına düşmedim ama kayboluncaya kadar baktım. “Güzele bakmak sevaptır.” demeden, “Güzel bakmak sevaptır.” deyip baktım, baktım, baktım…

Dün Antalya Lisesi’nin önünden Karaalioğlu Parkı’na doğru giderken kimle karşılaşayım?

Tarık Tarcan’la!

Güneş gözlüğünü takmış, hızlı adımlarla Vakıf İş Hanı’na doğru gidiyor.

Ben de kendimi bayağı bir uzun sanırdım. Tarcan dev gibi, yakışıklı bir adam.

Yakışıklılığı beni ilgilendirmiyor da; oyunculuğu, duruşu, düşüncesi, entelektüel bilgisi, hele hele sağlam Atatürkçülüğü benim için çok değerli.

 

“Tarık abi! Tarık abi!” dedim.

Zamanla yarışıyor gibiydi. Ancak, bu adam boş birine benzemiyor dercesine yine de durdu.

Gözlüğünü çıkarıp, “Ben Murat.” deyip dikkatlice bana baktı.

“Siz Murat’sanız, ben de Tarık’ım.” dedim.

 

Tarık Bey’le karşılaşmam, tam 31 yıl önceki peri kızla karşılaşmama götürdü beni.

O anı ona da anlattım tabi. “Keşke Tarık Tarcan’ım deseydin.” dedi. Gülüştük.

“Tarık abi, sizi sever, takdir ederim.

Siz bir Cumhuriyet evladısınız. Ama ben Himmet CAN’sız’ım (Cansıoğlu).

Kendince yazıp çizen, kendisiyle barışık, kendisini seven, kendisine saygısı olan sade bir yurttaşım. Kendini sevmeyen bir başkasını nasıl sevsin?

Kendisi olmayan bir insan, hiç kimse olamaz ki.” diye ekledim. Omzumu dostça tuttu.

Artık Antalya’da yaşıyormuş. Tarihten, kültürden, sanattan, Atatürk’ün Antalya ziyaretinden konuştuk.

Atatürk’ün tarihi Antalya ziyaretine istinaden özel bir söz yazıp türkü yaktığımı söyleyince, gözleri parıl parıl, yıldız yıldız oldu.

Sarılıp kutladı.

Cebimden telefonu çıkardım. “Selfie mi çekineceğiz?” deyince, bilgiçlik yapacağım ya, “Hayır, öz çekim.” dedim. Bir sözcüğün Türkçesi varsa Türkçesini kullanmalı; yoksa türetmeli.

Türkçe ana gibi. Türkçe anaç. Türkçe doğurgan bir dil. Türkçem matematiksel bir dil.

Bal tadındaki söyleşiden sonra anıyı bir de fotoğrafla dondurduk.

Zaten fotoğraf da zamanın dondurulmuş durumu değil midir?

Yarın Cumartesi.

Tüm canlara mutlu dinlenceler dilerim.

Şiirle, türküyle, kitaplarla kalın.