“Zor zamanlar güçlü insanları,
Güçlü insanlar güzel zamanları,
Güzel zamanlar zayıf insanları,
Zayıf insanlar zor zamanları yaratır.”
Marcus Aurelius
TOROS DAĞIM
BABA DAĞIM
Kara yağız yiğit babam
Sen sözümde tuğsun babam
Sana hasret gardaş abam
Sen közümde yuğsun babam
Sevgim saygım görgü yasam
Dayandığım onur asam
Her öğüdün altın kasam
Sen özümde sağsın babam
Torosların can yoldaşı
Karcıların bilge başı
Cansız’ların kilit taşı
Sen sazımda dağsın babam
O dağ bu bağ koşup sektin
Yaşam boyu çile çektin
Dönüm dönüm ekin ektin
Sen yazımda bağsın babam
Bölüşürdün varı yoğu
Dert etmedin azı çoğu
İl il gezdin batı doğu
Sen gözümde çağsın babam
Babacan babalar; oğullarının gözünde efsanevi masal kahramanlardır.
Kahraman babalar da ölümsüzdür.
“Ölürse ten ölür, canlar ölesi değil”
Sekiz çocuğun rıskını temin edebilmek için; o dağ bu dağ demeden; yorulmadan, ırılmadan gücenmeden, kahırlanmadan; dağlarla güreşerek; 50 yıl kar taşıyan; ulu Torosların namlı karcısı, sarı sıcakların serin yüzlü karlamacısı rahmetli babam; kendi yoksul, gönlü zengin bir insandı.
Sık sık bana:
“Oğlum!
Atı yük yormaz, atı denk yorar” derdi.
Denk; birbirine eşit, iki parça yük. Eşitsiz yükün ağırlığı atı yorar. İnsanı yoran da; deksiz/eşitsiz yükleri değil midir?
Sözde bilgelik kokuyor.
Ne zaman Toroslara çıksam, ilk aklıma düşen babam olur.
Dilini bilene dağlar; dil verir, yol verir, el verir, yurt verir, ekmek aş verir.
Dağlar bilgedir. Babamın anıları hala dipdiri, ayak izleri taptaze Toroslarda…
Canım babam,
Ter kokuların sedir ağaçlarına sinmiş, davudi sesin yellere karışmış, gür gür yankılanıyor kayalıklarda…
Sert kuzey rüzgarı esince, burnumda tüter kokun. Nasıl tütmesin ki? Terin onur, terin gurur kokuyor…
Rahat uyu babam. Rahat uyu!
Ne ben unuturum seni, ne de ulu Toros dağları. Türküleştireceğim seni babam.
Şiir ve düzyazı: Himmet Cansız